Lambrófa

Má til með að mæla með nýju, stórskemmtilegu veftímariti, dindill.com. Þessir kókhressu strákar eru að gera góða hluti með þessum vef. Skrifa virkilega góðar greinar sem eru ýmist fræðandi, fyndnar eða vita gagnslausar. Eða allt í senn. Svo eru ýmsir fastir liðir sem eru óborganlegir. Mínir uppáhalds eru Nauðsynlegir hlutir og vínsmökkun. Hló svo mikið yfir Bazookunni... að ég dó. Ógeðslega fyndið. Myndasögurnar eru líka góðar, það litla sem komið er. Þetta er nú bara nýkomið af stað hjá þeim en byrjunin lofar afskaplega góðu. Haldið áfram þessum tíðu uppfærslum dindilsmenn og gangi ykkur vel.
Hér er slóðin, ef þið sjáið hana: dindill.com

Lagið:
The Postal Service - Natural Anthem
Síðasta lagið og glæsilegur endir á plötunni Give Up. Platan er góð, verður betri við hverja hlustun. Það er einhver sumarleg áfergja falin í þessu lagi, æsingur. Svona mildur æsingur.
Veit ekkert hvað ég er að segja.

Hégómi

Jæja, fann út hvernig á að þurrka þessa hornklofa út. En nú er spurningin hvort ég eigi yfir höfuð að láta þá fara. Því allavega ein manneskja hefur lýst því yfir að henni fyndist þeir ættu að vera á sýnum stað. Ég verð að viðurkenna að mér finnst þeir svolítið skemmtilegir þarna, svona gjörsamlega út úr kú við allt annað. Eins og ég segi, stupid fresh. En þeir skera sig kannski full mikið úr? Verst að geta ekki náð græna bakgrunnslitnum burt undan hornklofunum. Æj, hvað á maður að gera. Þett' er svo erfitt líf.

En meira um tónlist. Er í hálfgerðum vandræðum með alla þessa tónlist, eða öllu heldur allar þessar fjörutíu plötur sem ég keypti í Uu Ess Ainu. Einu græjurnar inni í herberginu mínu er tölvan mín og mér finnst hálf púkó að hlusta á plöturnar í fyrsta skipti í tölvunni. Auk þess fékk ég mér iPod líka (já, geisladiskapúkinn sjálfur) og margt af því efni sem ég keypti átti ég fyrir inni á tölvunni sem nú er líka komið inná iPodinn. Ég tek diskana jafnvel aldrei úr hulstrinu. Finnst það bara e-ð svo lummó.

Hégómi? Ég ákvað að ræða aðeins við sjálfan mig...

Ég: „Ertu að væla út af þessu Haraldur?"
Ég: „Emm, sýnist það já."

Lagið:
Of Montreal - Forecast Fascist Future; Uppáhaldslagið mitt þessa daganna. Bara mest grípandi viðlag sem ég hef heyrt lengi og virkilega skemmtilega kaflaskipt lag. Plata þeirra The Sunlandic Twins sem kom út í ár er öll í þessum dúr. Hress og skemmtileg og oggupínu sýru- og tilraunakennd líka. Sem er alltaf svo gott. Góð hljómsveit, Of Montreal.

Mín eigin Hróarskelda

Þó svo maður hafi ekki haft sig út til Danaveldis til að hlíða á skemmtilega lifandi tónlist, þá er ekkert sem aftrar manni frá því að geta séð og heyrt í skemmtilegum hljómsveitum hér heima. Ég held bara mína eigin tónlistarhátið.

Queens of the Stone Age og Foo Fighters spiluðu í Egilshöllinni 5. júní síðastliðinn. Það var geðveikt. Sérstaklega að sjá QOTSA. Joshua Homme var náttúrulega mjög svalur, einhver hafði það á orði að hann hlyti bara að vera laungetinn sonur Presley, slík var sviðsframkoman, öruggur og töff. Hljómborðsgellan var að gera góða hluti, mjaðmahreyfingar í hávegum hafðar og kynþokkinn bara almennt mjög mikill. Trommarinn var mjög harður og þéttur, bassaleikarinn var...bara fínn, og hinn gítarleikarinn var mjög Interpol-eskt svalur. (Vá Haraldur, rosalega var þetta töff og indílegt orðaval hjá þér) Tónlistin var rosalega þétt og flottir spunarnir inn á milli í sumum laganna, sérstaklega í No One Knows.
Dave Grohl var mjög hress sem og fleiri meðlimir Foo Fighters.
Stemningin var bara mjög góð og ég fór sáttur og sveittur heim.

Í gærkvöldi fór ég á tónleika með hinum kyngimagnaða Antony ásamt hljómsveitinni, The Johnsons. Þeir voru vægast sagt frábærir.
Hudson Wayne hittuðu upp með þægilegri músík, músík sem er lík mörgu öðru sem gert hefur verið áður, en góð engu að síður.
Síðan tók við smá bið, en loksins stigu The Johnsons á svið við mikinn fögnuð viðstaddra. Nasa var troðfullur af allskonar fólki. Það var hægt að sjá alla flóruna, unga sem aldna, ríkisplebba, 101 rottur, fertugar húsmæður og svo við hin; venjulega fólkið. Einmitt. Jú svo var þarna náttúrulega mökkmikið af samkynhneigðu fólki. Antony kallinn er víst eitthvað á milli þess að vera hann eða hún. Skilur samkynhneigt fólk hann betur en við hin? Ég veit það ekki. Hitt veit ég að hann syngur afskaplega fallega, er með magnaða rödd.
Já, The Johnsons stigu á svið, komu sér fyrir og gítarleikarinn byrjar að spila. Öruggur og góður. Svo allt í einu, birtist einhver vera aftarlega á sviðinu. Hellisbúi? Lítur svolítið þannig út. Dökk yfirlitum, með svart ritjulegt mikið hár, stór og í dökkri dragt. Enginn áttar sig almennilega fyrr en veran er langleiðina búin að bograst að flyglinum og loksins taka fagnaðarlætin við. Antony and The Johnsons byrja að spila My Lady Story, og maður veit að maður er á staðnum. Hljómsveitin spilar síðan ýmist gamalt efni, tökulög eða lög af nýju plötunni, I Am a Bird Now (það eina sem ég, og líklega fleiri, hef heyrt með Antony). Þau tóku t.d. efni eftir Leonard Cohen, Lou Reed o.fl. Maður skammaðist sín pínu fyrir að þekkja ekki þessi góðu lög eftir þessa merku tónlistarmenn.
Antony söng alveg eins og hann hljómar á plötunni (I Am a Bird Now). Stórkostlegt alveg. Lögin voru flutt á nokkurn annan hátt heldur en á plötunni. T.d. var enginn trommuleikur, en hann skipar frekar stóran sess á plötunni. Auk þess er platan heilmikið pródúseruð og hljóðblönduð. Það kom þó ekki að sök, bassaleikarinn var mjög þéttur og allur hljóðfæraleikur nær óaðfinnanlegur, hvort sem spilað var á píanó, bassa, gítar, fiðlur, selló eða harmonikku.
Lögin hans Antonys eru svo ótrúlega falleg, get eiginlega ekki lýst þeim öðruvísi. Textarnir svo angurværir. Þarna stóð maður og hlustaði í mjög góðum félagsskap, og þó svo maður sá ekkert í andlitið á Antony fyrir flyglinum gerði það bara ekkert til, þarna var það tónlistin sem skipti máli. Einhverjir höfðu það líka á orði að andlit hans hafi ekki verið neitt sérstaklega fögur sjón þegar hann var að syngja, ég sel það ekki dýrara en ég keypti það. Maður sá svolítið í manninn, hvernig hann lifði sig inn í þetta með sínum sérstöku handahreyfingum og svoleiðis. Húmorinn var líka í lagi og hann kunni að koma fram, enda líklega búinn að koma fram oftar en einu sinni og oftar en tvisvar.
Að tónleikunum loknum leið manni einfaldlega vel.

Svo eru það bara Sonic Youth og Franz seinna í sumar.

Bæjó

Haraldur, geðveikt fresh og indí áðí!

Viðauki: Er að prófa mig áfram með nýtt útlit þessa vefritsræfils. Kann bara ekki að ná þessum bölvuðu grænu hornklofum í burtu, þeir eru hluti af upprunalega templeitinu sem útlit síðunnar er byggt á. Ef einhver kann, má hann/hún hjálpa mér með það. Get borgað með...tjah...bara kemur í ljós.

HI EVERYBODY!

Hress og spenntur kem ég niður rúllustiga í Leifsstöð á móti öryggisverði sem biður mig vingjarnlega að koma með sér svolítið afsíðis. Ekkert mál. En þegar öryggisvörðurinn tekur upp gúmmíhanska og strengir þá á sig, fer mér ekki að lítast á blikuna. En svo fer hann bara að týna upp úr og skoða hlutina úr töskunni minni. Skóna líka.
Fjúff.

(Fyrir þá sem ekki vita var ég að koma heim úr kórferð frá Kanada og Bandaríkjunum fyrir nokkrum dögum síðan)

Heyrst hefur að vegabréfaskoðararnir í Bandaríkjunum séu engin lömb að leika sér við. Því fékk ég svolítið að kynnast á Bostonflugvelli. Þegar röðin var komin að mér, geng ég til varðarins, sem var lítill og þéttur blökkumaður, og læt af hendi vegabréf og flugmiða. Hann gluggar í þetta í pínu stund, eiginlega svolítið langa stund. Mér fannst hann eiginlega vera full lengi að þessu öllu saman. Þó svo ég hafi heyrt í dempuðum hátalara orðin: „Where are you going?" þá taldi ég víst að þau kæmu einhversstaðar annarsstaðar frá, því aldrei sá ég varir tollvarðarins hreifast. Þess vegna fór ég að gera mig tilbúinn til að fara og tók upp bakpokann minn því nú taldi ég víst að hann færi að verða búinn að handfjatla vegabréfið mitt. Þá heyri ég aftur, ögn ákveðnara: „Where are you going??" Núna loksins sé ég varirnar á manninnum hreyfast og mér verður eitthvað svo billt við að ég stend bara og stari á hann eins og hálfviti. Því þetta hjómaði líka svolítið eins og ég væri að fara hlaupa burt eða e-ð. Ég næ að stama út úr mér:

„Emm, ööö... Toronto, Canada"
„Yeah, ok. What do you think I´m sitting here for all day. Just to stare at people?
„Ömm...eh..hehehehe...nooo?
„No. I´m here to inspect. That´s what I do, thats my job, to inspect people."
„Ehehheh...yeah.

Síðan tók hann fingrafarið mitt og lét mig fá passan minn og flugmiða aftur. Loksins gat ég staulast í burtu.

Kanada var æði, Bandaríkin ekki síðri þrátt fyrir allann kapítalismann og offitunua. Ég var að fíla þetta í botn. Toronto er ógeðslega flott og töff borg. Með skýjakljúfa í þéttum kjarna og CN Tower í broddi fylkingar. Ég hef aldrei komið til N-Ameríku, aldrei séð skýjakljúfa fyrr á ævinni og þetta var mér einstök upplifun. Menningin er líka, að því að mér finnst, mjög heillandi. Til að mynda var ég eitt sinn á gangi vestur Queen stræti, mjög skemmtileg verslunargata. Allt í einu á ákveðnum tímapúnkti var eins og maður væri kominn í annan heim. Maður steig yfir eina línu á gangstéttinni og fólkið og verslanirnar breyttust. Allir voru bara geðveikt artí, indí, trendí, hip og kúl áðí og mig langaði til þess að vera einn af þeim, sama hversu sad það hljómar, því þau voru að skapa tískuna. Önnur hver persóna var örugglega í hljómsveit.Fata og tónlistarbúðir breytust og voru geðveikt svalar. Þarna fann ég líka flottustu hljóðfæraverslun sem ég hef farið í, tvær hæðir, troðfullar af öllu. Afgreiðslufólkið var líka mjög gott áðí. Einn gæjinn spurði mig hvort ég kannaðist nú ekki við Sigur Rós og svona fyrst ég kæmi frá Íslandi. Jú það hélt ég nú. Gerðist síðan svo töff að segja honum frá fleiru góðu íslensku efni og hann lét mig fá e-ð kanadískt indí sjitt í staðinn. Mjög gaman. Keypti mér síðan þrjá gítareffecta á góðu verði og fór sáttur út.
CN Tower var að gera góða hluti, nema akkúrat þegar við kórinn fórum í hann var líka þessi stórkostlega þoka. Þannig að við sáum ekki sjitt. Jú ok, það glitti af og til í ljósin á háhýsunum í kringum okkur (við fórum að kvöldi til) og það var nokkuð skondið að geta horft ofan á þessi feiknarlegu háhýsi. Glergólfið var líka ansi magnað þar sem við horfðum beint niður með turninum í 342 metra hæð.

Winnipeg, „lítil" 400.000 manna borg, virtist voða snotur. Ekki sá maður þó mikið af henni nema þá út um rútuglugga, því við vorum mestallan tímann í íslendingabænum Gimli, 3000 manna bær í um eins og hálfstíma akstri frá Winnipeg. Þar dvöldum við á hóteli og í heimahúsum. Ég, Addi, Hnokki og Viktor dvöldum hjá fólki sem hafði beðið um að fá að hýsa fjóra kórmeðlimi, en þau vildu bara fá fjóra stráka. Frekar spúkí. En við fjórir galvaskir kýldum á þetta, og í ljós kom að fólkið var hið yndislegasta. Þetta voru hjónakornin Lorna og Terry ásamt barnabarni sínu Cole. Þau bjuggu í bara nokkuð fínu, gömlu húsi - um 100 ára gamalt, og áttu aðaltískubúðina í Gimli sem seldi allskonar dót, tískufatnað, bækur og margt fleira.
Lorna talaði meira að segja smá íslensku þrátt fyrir að hafa aldrei búið á íslandi. Makalaust alveg hreint, ótrúlega margir þarna sem gátu bjargað sér á okkar ástkæra ylhýra. Lorna var mjög yndæl, skemmtileg, eldaði góðan mat og lagaði gott kaffi.
Terry kallinn var nú því miður e-ð farinn að gleyma. Hann var alls ekkert svo gamall en var víst kominn með svolítinn vott af Alzheimer. Hress engu að síður.
Cole , 18 ára, bjó þarna hjá ömmu sinni og afa, var með þriðju hæðina út af fyrir sig og vann fyrir sér í búðinni þeirra. Hann var nett svalur gaur, á svipuðu reki og við hvað varðar áhugamál og var með tsjillaðstöðu dauðans uppi hjá sér.
Við héldum 17. júní hátíðlegan í Winnipeg og í Gimli. Það var ágætt. Kórinn átti yndislega kvöldstund hjá fólki sem var svo vingjarnlegt að bjóða okkur öllum heim til sín í risastóra garðinn sinn, við bæjarmörk Gimli. Trampolín, fótbolti, amerískur fótbolti, varðeldur, flugeldar, sykurpúðar, pulsur, íste, bjór, moskítóflugur, gítar og söngur og allir voru bara hressir. Mjög næs.

Síðan var haldið upp á ekki síðri dag en 17. júní, nefnilega 19. júní, kvenréttindadag Íslands með meiru - afmælisdagurinn var ótrúlega góður. Farið var frá Gimli í suðurátt, áleiðis til Bandaríkjanna, nánar tiltekið til North-Dakota á einhverjar aðrar íslendingaslóðir. Þar sungum við í félagsheimilinu Borg og okkur var ósköp vel tekið þar. Þaðan héldum við á Olafsson´s Farm, feiknarstórt sveitabýli með yfir 600 nautgripi. Þar var okkur boðið í smá sýningarferð um sveitina. Sátum á heyböggum aftan á vöggnum sem voru dregnir af traktor og pallbíl. Okkur var mjög vel tekið af moskítóflugunum. Sýðan voru grillaðir ofan í okkur hamborgarar, heimaræktaðir jafnvel, og átum við með bestu list. Fólkið þarna, bæði íslensku og enskumælandi, var afskaplega vingjarnlegt og gestrisið og dagurinn hafði verið fullkomnaður.
Ýmis smán áttu sér staði í ferðinni, sum stærri en önnur, en ætli mesta smánið hafi ekki átt sér stað í skemmtigarði þeim er kenndur er við hundinn Snoopy, Mall of America í Minneapolis. Þar var búið að undirbúa smá tónleika fyrir okkur, okkur óaðvitandi og áttum við að gjöra svo vel og syngja á Camp Snoopy sviðinu um leið og við kæmum til Minneapolis. Sem og við gerðum. Benni tók Five á þetta, ég tók ég veit ekki hvað á þetta og Atli galaði. Allt fyrir nokkrar hræður beint undir rússíbananum. Fínasta smán alveg hreint.
Það var gaman að koma í miðbæ Minneapolis. Sá nokkra þekkta tónleikastaði. Á vegg eins þeirra mátti sjá stjörnur með nöfnum hljómsveita er höfðu einhverntíma spilað á staðnum, t.d. The Smashing Pumpkins, Nirvana o.fl. Gaman.
Síðasta kvöldið í Minneapolis var ég mjög fullur.
Síðan var flogið heim, ég komst að því að ég hafði týnt veskinu mínu er heim var komið, þurfti að bíða heillengi eftir að þjónustuborðið tékkaði hvort veskið væri í flugvélinni, sem það var ekki. Þ.a.l. missti ég af hinum krökkunum og ég var einn eftir í Leifsstöð, alveg peningalaus. En ég fékk far með mannlausri flybus rútu upp í Kópavog og komst heim á endanum. Ekki alveg nógu góður endir á þessu öllu saman en ég þakka þér samt fyrir herra rútubílstjóri.
Frá Norður-Ameríku kom ég þó ekki alveg allslaus heim. Ég var orðinn rúmum 40 geisladiskum, einum iPod, nokkrum DVD, þremur gítareffectum og nokkrum fatalörfum ríkari. Sem er ágætt.

Jæja, þetta er löngu komið gott.

Annars er ég eitthvað svo bleikur þessa daganna. Sem er bara æðislegt.

Bye

-

Hey Halli...? Varst þú ekki að útskrifast?
Neibs
Ó?...ömm...ok.

Já, það er allt að gerast. Um leið og konrektorar eru æðislegir reynir maður sjálfur að vera hress og glaður. Og tekst bara ágætlega upp.

Rödd mín og sál þjáist af þurrki og vannærslu. Eymd. En ekki lengi. Því Kanada læknar öll sár. Þar mun ég dvelja og lækna rödd mína og sál. Eða reyni að betrumbæta eitthvað að minnsta kosti. Smita gleðinni út frá sér um leið.

Ég hef greinilega enga dúndurmosa til að hlaupa upp á í neyð, en gott fólk gæti notað tölvuskeyti í bili sem og hugskeyti til að sína viðbrögð. Því viðbrögð okkar sanna að við erum ekki dauð.

Betra er að hlusta á sumartónlist á sumrin, frekar en þyngsli vetrarmúsíkinnar. The Avalanches og The Go!Team, svo eitthvað sé nefnt, eru gott dæmi um góða sumartónlist.

Kanada. Ó Kanada! Hér kem ég!

Haraldur



Ingunn Ásta: Hérna amma, ég keypti svolítið handa þér þegar ég var úti í Bandaríkjunum.
Amma: Æj elsku Ásta mín, þú átt ekki að vera að þessu...
Ingunn Ásta: Jújú...svona. Þetta er dagatal. Það er fyrir árið 2006...
Amma: [flissar] elskan mín. En þá verð ég löngu...þú veist...
Ingunn Ásta: Já neeei...ég ákvað að taka bara sénsinn.

...Haraldur Ágústsson...

...nei.

Haraldur Ágústsson...

...stúdentsefni?...

Njihihi

Bróðir minn Stefán Már var svo elskulegur um daginn, eins og svo oft áður. Kom við í vinnunni minni og henti í mig eins og einu stykki Dr. Strangelove or: How I Learned To Stop Worrying And Love The Bomb eftir meistara Kubrick með meistara Sellers í aðalhlutverkum. Bróðir hafði talað um að gefa mér meistarastykkið og lét síðan bara allt í einu verða af því. Nú get ég notið myndarinnar hvenær sem ég vil eins vel og ég get. Þetta lyfti þessum vinnudegi heilmikið upp get ég sagt ykkur, bjargaði honum jafnvel. Takk fyrir það Stefán Már. Þú ert svo sannarlega uppáhalds bróðir minn!

Undanfarið hef ég lent í alveg ömurlegum smalltalk aðstæðum. Er nú þegar búinn að lýsa einni fyrir ykkur á þessum miðli (sjá WC). En síðan þá hef ég lent í jafnvel en hallærislegri aðstæðum, allt saman sjálfum mér að kenna, að sjálfsögðu.
Fór í hraðbankann hjá Háskólabíói eitt kvöldið. Um leið og ég er að fara að renna kortinu í raufina til að opna hurðina, kemur ungt par, gaurinn ætlar greinilega líka í hraðbankann. Upp kemur smalltalk púkinn í mér og ég hef upp raust mína:

Ég: Hmm... Bara hópferð?
Par: [þögn]

Annað hvort heyrðu þau ekki í mér (sem ég svo innilega vona) eða þá að þau gjörsamlega ignoruðu mig.
Fór í leikhús um kvöldið. Koddamaðurinn á litla sviði Þjóðleikhússins. Í hléinu fór ég á salernið. Allt í lagi með það nema hvað að það er frekar mikið myrkur þar inni því gleymst hafði að kveikja ljósin. Það var semsagt enginn rofi inni á salerninu sjálfu. Inni á salerninu er einn maður að pissa í pissuskál, en ég fer inn á klósett, (þetta er óþægilega líkt WC uppákomunni með Haffa). Upp kemur smalltalk púkinn í mér og munnur minn og tunga hreyfist:

Ég: Maður bara pissar í myrkri...?
Pissandi maður: [Þögn]
Ég: [Þögn]

Ömurlegt.

Ugh.

Já, allir að segja Ugh, það virðist í tísku núna, sérstaklega í rituðu máli. Já... allir að skrifa Ugh.

Svo er það bara Napoleon Dynamite! Vúhú! Mæli mjög svo mikið með þeirri mynd. Ef þú ætlar á einhverja sniðuga létta mynd á IIFF, farðu þá á þessa.


Ugh.

Slapp?

Jóns og Olguflipp í Olgubíl, góðar leiðbeiningar frá Helga, jellyvodkastaup, Evu Katrínar afmælispartý, umskorið jellyvodkastaup, bjór, ótrúlega súrt: Elías flytur mér kveðju frá Þórunni frænku minni eftir að hafa hitt hana við upptökur á "það var lagið með Hemma Gunn" - Takk fyrir það Elías, viský, leyfa fólki að drekka viský eins og ég held að eigi að drekka það, kreisí gaurar mæta á staðinn, slagur milli mín og Skúla - Skúli vinnur með einhverjum Daihatsubrögðum, Astara spilar tryllta rokkmúsík, multityppaslagur - allir vinna!, bjór, Skúli kominn á hlýrann, viský, sora Jack Daniels í boði Jökulsins sem þurfti heldur ekkert á honum öllum að halda, Atli mætir hress á staðinn, ölvun fer að ná hámarki hjá sumum, talað um stöff, litið á hross, Jökullinn vökvar túnið og fær sér þar lúr, ég fæ "eitthvað" í hausinn, slagur tvö milli mín og Skúla við mikinn fögnuð partýhaldara - ég vinn með því að dúndra hausnum á Skúla í vegg, setjast ofan á hann og pikka í bringuna á honum, ölvun fer að ná virkilegu hámarki, haldið heim á leið, held í höndina á Matta í bílnum, Skúli heim, Himmi sóttur mjög svo góður áðí, Himmi deyr í bílnum, kominn heim, brauð og vatnsglas, Atli er bestur áðí.

Hressleikinn í fyrirrúmi.

Samba - Reggí - Sigur Rós

Vinna eitt stk. vinnudag þar sem 1/3 af honum er eitt í að hjóla um á hlaupahjóli, bruna upp í einhverja íþrótta og menningar miðstöð á Álftanesi til að setja upp græjur og kerfi fyrir Mumma og nemendurna, bruna aftur heim til sín ásamt þremur öðrum mjög góðum gaurum til að skipta um föt og gera sig sem glæsilegasta, skála með viskýi fyrir meistara Axeli - frábær trommari og mikill snillingur, bruna aftur á Álftanes til að kórárshátíðast með kórfélögum sínum og einum gaur frá Kúbu, borða góðan mat, drekka góða drykki, spjalla við gott fólk, syngja falleg lög og fylgjast með ofurvandræðalegum rómómómentum, horfa á misgóð skemmtiatriði - sum hefðu mát ganga aðeins hraðar fyrir sig, byrja að spila hressa dansiballsmúsík fyrir hressan lýð, kunna ekki texta - sem skipti bara engu máli, klára að spila og byrja að gera sér virkilega grein fyrir því hversu æðislega sveittur maður var orðinn, fá sér ærlegan viskýsopa sem reif í eftir öll herlegheitin, drekka bjór, vera bara frekar slakur áðí, vera svolítið til staðar, ganga frá drasli, hugsa sér til hreifings frá þessari undarlegu árshátíð, vera skutlað heim af hverjum öðrum en meistara Axeli, kominn heim kl. 4:30, sofa í fleng þar til símaskrattinn vekur mann, fara aftur á Álftanes til að sækja drasl, ganga hálf frá sér í kórkörfu, stúta einni texmex samloku á stælnum, fara heim til að hengja upp sparifötin og leggja sig, fara síðan í eitt eða tvö eða fleiri partý.
Æji, þetta er fínt.

Svo eitt tryllt að lokum.

Skank

Frekar fyndið, finnst mér.

WC

Á meðan ég pissa í klósett og Haffi Metalhaus pissar í pissuskál á þetta samtal sér stað.

Ég: Blessaður.
Haffi Metalhaus: Blessaður. Hei mannstu, við vorum báðir á fyrsta fylleríinu okkar eftir vorferðina í tíunda bekk.
Ég: Já, alveg rétt, það var geðveikt, bara besta fyllerí sem ég hef farið á, djöfull drapst ég.
Haffi Metalhaus: Ha, drapstu?
Ég: Já, nei, eða svona næstum því. Hurðu við verðum að rifja þetta upp maður.
Haffi Metalhaus: Jaá... hérna ég er... (feidar út) farinn.
Ég: Ha?.... já.

Ömurlegt

Monnípenní

Ég er mikill aðdáandi kraftpönks-emo-rokkbandsins At the Drive-In, og er ég þá sérstaklega hrifinn af því efni sem finna má á meistaraverkinu Relationship of Command. Allt síðan sú plata komst í mínar hendur hef ég fylgst svolítið með gangi mála hjá meðlimum sveitarinnar, því eins og margir vita hætti At the Drive-In að starfa 2001. Meðlimir sveitarinnar skiptust í tvær sveitir, Sparta og The Mars Volta. Sú síðarnefnda ætla ég örlítið að fjalla um.
Nú ekki fyrir svo alls löngu kom út önnur plata The Mars Volta, Frances the Mute. Ég skellti mér á grippinn fyrir rúmmri viku síðan, og ég hef ekki þorað að hlusta á hann í rúma viku. De-Loused in the Comatorium, fyrri plata The MV, olli mér nefnilega svolitlum vonbrigðum. Það var einhvernvegin ekki alveg sami krafturinn í gangi þar eins og var hjá ATDI, kannski átti maður ekkert að vera að búast við því. En ég hef samt sem áður aldrei komist almennilega inn í De-Loused in the Comatorium, þó svo vissulega hafi margt flott verið þar í gangi. Það var því með blendnum hug sem ég keypti mér Frances the Mute, því ég vissi að ég mætti búast við einhverri svipaðri prog-þeysireið. Loksins lét ég verða af því að hlusta á gripinn, sitjandi í sófanum heima í stofu, hávaði stilltur vel upp í 3. Ég hafði sama sem ekkert heyrt af plötunni áður nema þá að mjög vel var látið af henni.
Þarna sat ég í sófanum heima í stofu, í rúmlega 70 mínútur, og hlustaði. Og eitthvað gerist innra með mér. Ég varð ekkert fyrir vitrun eða neitt svoleiðis, en meðan á þessari tónlist stóð, hugsaði ég um nær ekkert annað en tónlistina, og ekkert annað komst að. Þetta var eins og að fara í góða slökun, þar sem þú verður mjög meðvitaður, en aðeins um sjálfan þig og þitt nánasta umhverfi. Þrátt fyrir hljómstyrkinn í græjunum. Alveg magnað, þetta gerist ekki mjög oft. Ef maður verður fyrir svona áhrifum, þá hlýtur tónlistin að vera góð. Akkúrat á þessu augnabliki skildi ég þessa tónlist, akkúrat þessa tónlist, svo vel.
Þess vegna á ég svo bágt með að skilja einkunina og dóminn sem einhver penni hjá tónlistarvefritinu pitchforkmedia gaf plötunni Frances the Mute.
Þetta finnst mér vera gott dæmi um að maður á ávallt að hlusta á tónlist út frá sjálfum sér, og ávallt að hafa dóma aðeins til hliðsjónar. Álit annarra getur gefið því sem að þér finnst aukna merkingu og dýpt, en það breytir ekki, eða að mínu mati má ekki breyta því sem að þér finnst virkilega um málið. Þetta á þá að sjálfsögðu við um margt fleira heldur en tónlist. (þetta kann að vera eitthvað sem einhverjir vita nú þegar, en góð vísa er aldrei of oft kveðin.)
Nú get ég varla beðið eftir að hlusta aftur á Frances the Mute og mæli ég eindregið með að þið athugið þetta mál líka.

Ég sá um daginn á RÚV finnsku kvikmyndina Mies Vailla Menneisyyttä eða á íslensku Maður án fortíðar (e. The Man Without a Past). Þrælgóð mynd um mann, M (ekki þó M úr James Bond??!) Nei, ekki M úr James Bond. M þarf að takast á við minnisleysi eftir að hafa verið illa laminn af einhverjum rónalýð. Hann byrjar nýtt líf í einhverju rónahverfi rétt utan við Helsinki, verður hrifinn af hjálpræðishersstarfsmanninum Irmu og ég veit ekki hvað og hvað. Sagan var heillandi og sterkt samband sem þróaðist milli aðalpersónanna.
Leikurinn hjá finnsku leikurunum var athyglisverður. Hann var góður, það var ekki málið, en hann var bara eitthvað svo stirður, sem er svosem ekkert slæmt. Hann virkaði allavega svo stirður, samtölin svo straight forward, en það kom sögunni samt sem áður mjög vel til skila. Hef einnig séð þessa tegund leiks í annarri finnskri kvimynd. Þeir er svona þessir Finnar, svo styrðir.

Já, frábært.

Bobby Fischer fékk á dögunum íslenskan ríkisborgararétt án nokkurra vandkvæða hjá íslensku ríkisstjórninni. Ekkert mál, greiðum bara atkvæði um það. Af hverju fá þá ekki aðrir útlendingar, svona eins og hendi væri veifað íslenskan ríkisborgararétt sem jafnmikið þurfa á honum að halda og Fischer?

Kveð

Rit

Ég ætlaði í kórkörfu (körfubolti með kórstrákum, hversu gay er það?) í dag. Kominn upp í íþróttahús kl 14:00 (boltinn hefst kl 14:15) og sé að nokkrir skór eru komnir í hillurnar, þannig að einhverjir eru nú þegar mættir. Á leiðinni í klefann heyri ég að þeir eru allir komnir niður í sal og strax byrjaðir að spila og hita upp. „Ja hérna, bara strax byrjaðir" hugsa ég með sjálfum mér en fer inn í klefa og byrja að klæða mig. Mér fannst þetta samt eitthvað skrítið og var ekki viss hvort þetta voru réttu gaurarnir sem ég spilaði venjulega körfubolta með, því á gólfinu inn í klefa lágu á víð og dreif spil með klámmyndum á. „Þeir voru kannski bara eitthvað að perrast" réttlæti ég fyrir sjálfum mér og held áfram að klæða mig í skóna. Þegar ég er svo tilbúinn, með vatnsbrúsann í annarri og punginn í hinni fer ég og opna dyrnar inn í sal og kíki inn. Þar eru einhverjir sveittir gaurar í fótbolta. „Fokk" hugsa ég og skokka upp til húsvarðarins til að spurja nánar út í þetta. „Enginn körfubolti í dag?"
„Nei, honum var frestað því það er körfuboltaleikur í dag"
„Ó, ok"
Djöfull var þetta ömurlegt. Ég staulast til baka og fer með draslið mitt mitt yfir í annan klefa, og í því er hringt til að gefa til kynna að tími fótboltaklámhundanna er uppurinn. Á meðan að þeir eru að teygja frammi skipti ég aftur um föt í myrkum klefanum á móti.

Oh, fokkin fúlt maður. Jæja, ég fer þá bara í staðinn í tónlistarmarkaðinn í perlunni. Þar eyddi ég u.þ.b. 11.000 kalli í eftirfarandi.
-Placebo og Black Market Music með Placebo
-Moon Safari og The Virgin Suicides með Air
-Black Cherry með Goldfrapp
-Greatest hits and videos með Red Hot Chili Peppers
-Hero, snilldarfalleg bardaga/ævintýramynd frá Asíu
-The Princess Blade, örugglega einhver tryllt hasarmynd frá Asíu
-Tube, örugglega einhver önnur tryllt hasarmynd frá Asíu
-Austin Powers Goldmember, hef sjaldan hlegið jafn mikið í bíó

Jájájá, hef annars bara verið að vinna og að köttast frá umheiminum. Bílaumboðið Askja heitir vinnustaðurinn semsagt, og er þetta glænýtt umboð fyrir Mercedes Benz og Chrysler á Íslandi. Mjög glæsilegt alltsaman og þarna er ég með mína eigin tölvu og allt. Ágætt svosem og ágætis mórall líka. Mjög fyndnir karakterar margir hverjir þarna sem ég er að vinna með. Meira kannski um það seinna.

Ég hef sjaldan fokkast jafn mikið tilfinningalega upp á einum klukkutíma og ég gerði um daginn.

Fyrir ekki svo alls löngu fór ég ásamt mjög góðu föruneyti (Takk aftur fyrir að hugsa fyrir mig og kaupa auka miða Gummi) á Uppistand með grínsnillingnum Eddie Izzard. Hann var mjög fyndinn, þó svo ég hafi ekki skilið allt sökum þess að hann talaði stundum frekar hratt og ég er ekkert svakalega æðislegur í ensku, en margt skildi maður þó og hélt ég að ég myndi deyja þegar hann var að tala um kynjaverurnar úr Aliensseses myndunum. Vá hvað það var fyndið. Það var ekkert smá. Ég hló sjúkt mikið, ég vissi ekki hvaðan á mig stóð veðrið, ja hérna. Vúúú. Lang fyndnast að mínu mati. Mér fannst það alveg geðveikt fyndið, bara allt var hevví fyndið sem við kom því atriði, magnað alveg hreinnt. Það var svooooo fyndið.
En ætli þetta hafi ekki verið svona: „I GUESS YOU HAD TO BE THERE!!!" Móment.

Frestaði því um daginn að fara í inntökupróf Leiklistadeildar Listaháskóla Íslands. Sá bara fram á að hafa ekki nægan tíma til að undirbúa mig fyrir það. Læt þetta semsagt bara bíða í ár og ætla bara að vinna og afla mér tekna þangað til auk þess sem ég ætla að útskrifast úr MH. Finnst það bara ágætis plan.

Er að taka þátt í uppsetningu farsans „Undir rauðri stjörnu" eftir Dóra og Jakob T.B. Við sem tökum þátt í þessu verkefni vorum að tala um hvers kyns farsi þetta væri, og komumst að því að þetta er tryllt súr farsi, svona fyndinn súr, ekki svona súr/basískt súr heldur meira svona súr eins og í meiningunni súrealískt. Svona skemmtilega súr, ekki súr eins og sítróna. Áætlað er að sýna í seinnihluta apríl í Norðurkjallara, svo fylgist vel með.

Fékk líka hlutverk í stuttmynd sem ber heitið „Kirkjugarðsvörður". Er skrifuð af einhverjum náungum sem heita Jón Arnar Magnússon (ekki þó tugþrautakappinn mikli???) Nei, ekki hann, og Gísla Þór Gíslasyni. Þetta eru einhverjir hressir KFUM gæjar sem eru í kvikmyndafélaginu Kvikiðn. Handritið mynnir óneitanlega mikið á The Sixth Sense en sagan er engu að síður hlý. Ég leik Sviplausa manninn, mann sem ekki er af þessum heimi! DAMDAMDAMDAM!!! Spennandi. Myndin mun keppa á einhverri Grand Rokk stuttmyndakeppni ásamt 9 öðrum. Gegt.

Um leið og þetta allt gerist er maður líka að æfa með kórárshátíðarbandinu fyrir komandi kórárshátíð. Naumur tími til stefnu en þetta á vonandi allt eftir að ganga upp. Hress lög sem við tökum, ný og gömul, allt mjög svo gott stuð.

Jaríjaríjarí, nei ég er ekki dauður, bánkið samt í mig af og til til að gá.
Takk fyrir hress og skemmtileg komment. Þú færð samt engin verðlaun Atli, nema þessa færslu, ást og gleði.

Sem meira seinna. Reyni að hafa það ekki of seint.

Þrá?

Ég tel að þeir sem hlusta ennþá á tónlist á gamla mátan (ef að hægt er að tala um geisladiska sem gamla mátan?) upplifi tónlistina öðruvísi en ipodarar. Það fylgir því ákveðin tilfinning/sjarmi að velja sér geisladisk og skipta um geisladisk, þó það taki ögn meiri tíma. Þurfa að sætta sig við að hafa bara ákveðna tónlist við ákveðnar aðstæður. Þá kemur kannski ný sýn á tónlistina.
Tónlistarupplifunin er öðruvísi. Ekkert að segja samt að hún þurfi að vera betri.
En þetta segi ég, ipods laus, ennþá með sama gamla geisladiskahlassið. Ég verð að viðurkenna að ég hefði ekkert á móti því að eiga eins og eitt stykki af þessum óumdeilanlega nettari grip. En ég kvarta svosem ekkert ennþá.

Hatur

Hafið þið heyrt um strákinn sem féll ofan af 50 hæða húsi?
Á leiðinni niður endurtók hann stöðugt fyrir sjálfum sér: „Það er ennþá allt í lagi, það er ennþá allt í lagi"
En það er ekki fallið sem skiptir máli.

Það er hvernig þú lendir.


(Úr kvikmyndinni La Haine)

Cutie

Kaffi og Koníak. Er gott.

Kaffi og gamalt, dýrt koníak. Ennþá betra.

Mjólk og appelsína. Ekki gott.

Ótrúlegt!

Ný plata með goðinu honum Jeff Buckley kemur út í júnílok á þessu ári! Loksins!

Hvað á maður svo sem að segja núna?

Var svo þriðja sýning af Martröð á Jólanótt. Um þessa 3. sýningu skulu ekki vera höfð of mörg orð fyrir utan það að hún var í raun sönn martröð fyrir aðstandendur hennar á meðan sýningunni stóð, heilmikið ævintýri eftir á og maður var heldur betur reynslunni ríkari eftir á, eða ég vona að flestir hafi verið það.
Því við getum ekki boðið áhorfendum okkar upp á annað eins aftur, og nú er ég að tala til samstarfsfólks míns, þetta var óásættanlegt. Nú eru bara tvær sýningar eftir og við verðum bara að leggja allt í sölurnar fyrir þær. Já, ég veit að þetta var mestmegnis e-ð tæknifokk en mér finnst sem það vanti meira upp á en tæknina til þess að sýningin verði eins virkilega frábær og hún gæti orðið. Ég veit að einhverjir voru að tala um að við yrðum að hafa eitt rennsli og æfa e-ð en ég held að það sé bara rugl. Við höfum þetta alltsaman í hausnum og vitum nákvæmlega hvað við eigum að gera og ég tel að þá sé bara eitt sem vanti upp á. Þá er ég kominn að kjarna málsins, það sem vantar upp á er einfaldlega einbeiting, en það virðist bara ekki vera neitt ,,einfaldlega" hjá mörgum. Ég vil ekki vera með neinn móral, en þetta er það sem mér virkilega finnst. Fólk er að rabba saman í þessum líka fínu, kósý sófum á meðan sýningu stendur, hrekkur sýðan upp: ,,sjitt, ég er í næstu senu!" og æðir í fáti í leit að propsinu sínu og inn á svið. Ok, gróft dæmi, ég veit, en þetta er ekki fjarri lagi. Einbeitum okkur að sýningunni á meðan á henni stendur og tölum saman að sýningu lokinni. Tuðituð, en sorrý krakkar, í þessu er falið örlítið sannleikskorn.
Tæknifólkið á skilið hrós fyrir að hlaupa út um allann kastala að reyna redda málunum í miðri sýningu, en við verðum bara öll að leggjast á eitt til að allt gangi upp. Lykillinn að því tel ég vera einbeiting. Það verður miklu skemmtilegra þegar á hólminn er komið. Einbeiting, einbeiting og aftur einbeiting.

Hvað finnst ykkur? Ég vil helst bara fá komment frá aðstandendum ,,Martröð á Jólanótt"

Takk fyrir.

Dansflipp Flippdans

Morfískeppnin á föstudaginn var var var var mjög skemmtileg. Að vísu tapaði skemmtilegra liðið, en kannski hefur allt gamanið og flippið komið niður á innihaldinu sem jú, þegar öllu er á botninn hvolft, skiptir öllu máli í svona ræðukeppnum. En hvað veit ég.
Djammið á gauknum eftir keppnina var fínt. Tveir bjórar, ráp og heilmikill dans. Dansmúv kvöldsins átti þó tvímælalaust Ugla. Hún kom sterk inn með einni glæsilegri "brú" en toppaði síðan alltsaman þegar hún tók upp á því að taka "standa á höndum" múvið. Það fór ekki betur en svo að pilsið hennar flettist upp-, eða niður um hana...hvernig sem þetta snéri alltsaman, og í ljós kom ýmislegt sem átti ekkert endilega að koma í ljós. Gaman aðessu.

Mjög gott flipp átti sér síðan stað heima hjá Frissa kvöldið eftir. Tjillpartý af bestu gerð. Hlýtt á tónlist og rætt um margt flippað og áhugavert eins og David Blaine og hveitibjóra. Flipp kvöldsins var þó án nokkurs vafa hlutverkaskipti klukknaglasamottunnar og veggklukkunnar. Veggklukkan fékk að dúsa á borðinu með bjórglas ofan á sér og glasamottan flaug upp á vegg og fékk að hanga þar stolt, þar til gestgjafinn kom aðvífandi og lagði bann á þetta allt saman. Bömmer. Gestfjafa fannst þetta nú samt lúmskt fyndið.
Helgi og Jón Kristján hljóta titilinn...samferðarmenn kvöldsins?